پاس، نخ تسبیح همکاری تیمی
پاس دادن در راگبی مانند نخ تسبیحی است که بازیکنان را به هم متصل می‌کند. این ارتباط، کلید انجام وظایف هماهنگ است. بدون پاس، بازی شکلی بی‌نظم به خود می‌گیرد. هر پاس درست، نشانه‌ای از درک متقابل است. این درک باعث اجرای بهتر تاکتیک‌ها می‌شود. تیمی که روان پاس می‌دهد، بازی منسجم‌تری دارد. تمرینات متمرکز بر پاس، پایه همکاری را می‌سازند. با هر پاس، تیم گامی به سوی وحدت برمی‌دارد. پاس لازمه بازی گروهی است.

2. جلو رفتن با توپ به کمک پاس‌های حساب‌شده
بازیکنان در راگبی با پاس می‌توانند از خطوط دفاعی عبور کنند. این عبور نه با زور بلکه با هوش تاکتیکی انجام می‌شود. پاس باید به بازیکنی داده شود که در موقعیت بهتر قرار دارد. با پاس‌های زاویه‌دار، مسیر حمله باز می‌شود. توپ در حرکت، دفاع را مجبور به عکس‌العمل می‌کند. تیمی که پاس‌های حساب‌شده می‌دهد، سریع‌تر پیش می‌رود. دفاع فرصت تنظیم مجدد ندارد. فضاهای خالی با پاس شناسایی و استفاده می‌شوند. حرکت تیم به پاس وابسته است.

3. توزیع فشار از طریق پاس مؤثر
هر بار که توپ به بازیکن جدیدی می‌رسد، فشار از روی دیگری برداشته می‌شود. این فرآیند باعث حفظ توان جسمی و روانی بازیکنان می‌شود. پاس باعث می‌شود تیم خسته نشود و با قدرت ادامه دهد. گردش توپ کمک می‌کند انرژی بازیکنان مدیریت شود. پاس یعنی تقسیم عادلانه بار بازی. بازیکنان سبک‌تر، تمرکز بیشتری پیدا می‌کنند. این تعادل در عملکرد بسیار مهم است. در تیم‌های حرفه‌ای، این اصل حیاتی است. بدون پاس، فرسودگی اتفاق می‌افتد.

4. دفاع را با پاس پشت سر بگذار
وقتی دفاع سخت می‌شود، بهترین واکنش پاس است. بازیکن باید یاد بگیرد چگونه تحت فشار پاس دهد. این مهارت در تمرین و بازی رشد می‌کند. پاس دادن به موقع می‌تواند توپ را از منطقه خطر دور کند. تیمی که این نوع پاس‌ها را تمرین می‌کند، موفق‌تر است. دفاع حریف با هر پاس مؤثر متزلزل می‌شود. انتقال لحظه‌ای توپ، دفاع را جا می‌گذارد. این تکنیک از خطرات زیاد جلوگیری می‌کند. راگبی بدون این نوع پاس ناقص است.